Μία συντομή ματιά στο πρόσφατο παρελθόν
Η συντριβή της Νέας Δημοκρατίας έδειξε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την ήττα της πολιτικής που ακολουθήθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Μιας πολιτικής άγριας λιτότητας, ιδιωτικοποιήσεων, ακραίας επίθεσης στα λαϊκά στρώματα (ασφαλιστικό) και ολομέτωπης επίθεσης στην εκπαίδευση. Είναι η ίδια πολιτική που από ένα σημείο και μετά έδειξε τα όριά της και τελικά συνετρίβη από την αυξημένη λαϊκή δυσαρέσκεια. Είναι αυτή η δυσαρέσκεια που γέννησε όλα τα κινήματα των τελευταίων ετών. Από τις απεργίες σε μικρές επιχειρήσεις που έκλειναν η μία μετά την άλλη ως τις μεγαλύτερες κοινωνικές συγκρούσεις της μεταπολίτευσης όπως ήταν ο περασμένος Δεκέμβρης. Η μητέρα των μαχών όμως αναδείχθηκε ο χώρος της εκπαίδευσης που κατάφερε να βάλει στην γωνία το Υπουργείο Παιδείας και την κυβέρνηση.
Το τοπίο μετά τις εκλογές
Η σταθερότητα μετά τις εκλογές είναι κάτι που εώς τώρα θεωρούνταν κάτι δεδομένο. Δεν ισχύει όμως το ίδιο σε αυτή τη συγκυρία. Η νωθρή ως ανύπαρκτη αντιπολίτευση της σημερινής κυβέρνησης, η συμφωνία του ΠΑΣΟΚ σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα του παρελθόντος (ιδιωτικοποιήσεις, άρθρο 16) δεν προμηνύουν μια επιστροφή στην ομαλότητα. Απεναντίας η άρνηση της σημερινής κυβέρνησης να πάρει θέση σε σημαντικά ζητήματα και δεσμεύσεις για το από δω και πέρα, μάλλον δημιουργούν συνθήκες για νέο γύρο κινητοποιήσεων.
Και με την εκπαίδευση τι;
Η τοποθέτηση της Διαμαντοπούλου στο Υπουργείο Παιδείας και οι πάγιες θέσεις της περί ιδιωτικών Πανεπιστημίων και ν.Πλαισίου που εξέφρασε στο παρελθόν ( «Έχει και καλά στοιχεία ο νέος νόμος Πλαίσιο», « Συμφωνώ με τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια», δημοσιεύσεις πέρυσι στον Ε.Τ),εκφράζουν και την τοποθέτηση της νέας κυβέρνησης για την εκπαίδευση. Έτσι φαίνεται ότι οι ρυθμίσεις που πέρασαν το προηγούμενο διάστημα από τη Νέα Δημοκρατία όχι μόνο δεν πρόκειται να αποσυρθούν, αλλά απεναντίας θα γίνουν το άλλοθι για νέα επιθετικά μέτρα και προχώρημα της αναδιάρθρωσης, ειδικότερα σε ζητήματα όπως είναι η νομιμοποίηση των κολεγίων , η αξιολόγηση και ο νέος νόμος πλαίσιο. Ήδη υπάρχει μια εφαρμογή μερικών διατάξεων του νέου νόμου, όπως είναι η λίστα συγγραμμάτων, που καλεί τους φοιτητές να διαλέξουν ανάμεσα σε διαφορετικά βιβλία για κάθε μάθημα χωρίς να ξέρουν αν η ύλη μπαίνει από το συγκεκριμένο βιβλίο ή ποιο από τα δύο είναι καλύτερο.
Τι φέρνουν όλοι αυτοί οι νόμοι ;
Διάλυση των πτυχίων μας: Ο Νόμος Πλαίσιο και τα νομοσχέδια για τα κολέγια αποσυνδέουν το πτυχίο μας από τα επαγγελματικά του δικαιώματα, φέρνουν την ισοτίμηση των πτυχίων μας με τα τριετή ειδικευμένα πτυχία των ΚΕΣ, την εισαγωγή πιστωτικών μονάδων στο πτυχίο μας που θα μειώνονται χρόνο με το χρόνο και θα μας αναγκάζουν να επανακαταρτιζόμαστε με δικά μας έξοδα, το σπάσιμο των σχολών σε δύο κύκλους σπουδών που θα οδηγούν σε Bachelor και Master (άρα και η έξοδος από μια σχολή αποφοίτων δύο διαφορετικών ταχυτήτων) και τέλος την Αξιολόγηση που οδηγεί σε κατάταξη ομοειδών σχολών και πτυχίων..
Χειροτέρευση της φοιτητικής μας
καθημέρινοτητας: Ο Νόμος πλαίσιο έρχεται για να αλλάξει γενικά την κουλτούρα του Πανεπιστημίου. Μας θέλουν να είμαστε διαρκώς σκυμμένοι πάνω από ένα βιβλίο ή έναν υπολογιστή, να τρέχουμε διαρκώς από μάθημα σε μάθημα, να αγωνιούμε για να προλάβουμε τα ασφυκτικά deadlines στην παράδοση υποχρεωτικών εργασιών, στην τελική να οδηγούμαστε στο να πηγαίνουμε σε φροντιστήρια για να τα βγάλουμε πέρα με αποτέλεσμα να χάνουμε ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε: τον ελεύθερό μας χρόνο! Παράλληλα στηρίζει την αποδυνάμωση των Γενικών μας Συνελεύσεων και την ποινικοποίηση των διεκδικήσεών μας με τη σκλήρυνση των πειθαρχικών μέτρων. Στο ίδιο πνεύμα και ο φασιστικός εσωτερικός κανονισμός με κομμάτια που αποτελούσαν πρακτικές της Χούντας..
Απαξίωση του Δημόσιου και Δωρεάν
Χαρακτήρα της εκπαίδευσης: Με την εφαρμογή πέρσι της πτυχής του νόμου πλαισίου για τα συγγράμματα, φτάσαμε στο τέλος του εξαμήνου χωρίς βιβλία, ενώ η νέα Υπουργός Παιδείας θέλει να ιδρυθούν ιδιωτικά Πανεπιστήμια τα οποία θα λειτουργούν με δίδακτρα, με όρους ανταποδοτικής εργασίας μεταξύ φοιτητών και ιδρυμάτων, με εξ’ αρχής απαξιωμένα πτυχία και ειδικευμένα προγράμματα σπουδών, με απουσία κάθε είδους διεκδίκησης και συνδικαλισμού από πλευράς των φοιτητών. Αυτό είναι το μοντέλο που έχουν η ΔΑΠ – ΝΔΦΚ, η ΠΑΣΠ και αντίστοιχα η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ως ιδανικό Πανεπιστήμιο και γι’ αυτό θέλουν αναγνώριση των ΚΕΣ: ώστε μέσω της Αξιολόγησης να πιέσουν τα Δημόσια Πανεπιστήμια να λειτουργήσουν με αυτό το μοντέλο!
Τελικά σε ένα πράγμα στοχεύουν όλοι: το να βγάζει το Πανεπιστήμιο απόφοιτους χωρίς ισχυρά πτυχία, με ατομικούς και όχι συλλογικούς όρους διαπραγμάτευσης της εργασιακής τους προοπτικής, άμεσα παραγωγικούς και εύκολα απαξιώσιμους και χωρίς να έχουν μάθει πώς να αντιδρούν και πώς να διεκδικούν τα συμφέροντά τους!
Δεν έμαθαν να μας σέβονται… θα μάθουν να μας φοβούνται
Πάνω σε όλα αυτά, το φοιτητικό κίνημα έχει πάρει πολλάκις αποφάσεις, τα τελευταία τρία χρόνια , από τις φοιτητικές καταλήψεις του Μάη- Ιούνη το 2006 και του Γενάρη- Φλεβάρη-Μάρτη του 2007, τον περσινό Δεκέμβρη, μέχρι και σήμερα και έχει κερδίσει αυτά τα κεκτημένα πίσω από τα οποία δεν πηγαίνει. Και τι εννοούμε με αυτό; Ότι ακόμη και εάν ο νόμος Πλαίσιο μπορεί να πέρασε ,παρ’όλα αυτά οι πιέσεις που ασκήθηκαν ήταν τέτοιες, ώστε μέχρι σήμερα να μένει ανεφάρμοστος στο σύνολό του και απονομιμοποιημένος στα μάτια της πανεπιστημιακής κοινότητας. Ότι ακόμη μια προσπάθεια κατάργησης ή σπίλωσης του πανεπιστημιακού ασύλου να γίνει, το φοιτητικό κίνημα θα είναι εκείνο που θα το υπερασπιστεί, ότι κανένας φοιτητής δεν πρόκειται να πληρώσει τα συγγράμματά του, ότι κανένας φοιτητής δεν πρόκειται να διαγραφεί από τη σχολή του κ.ο.κ.. Απέναντι σε λογικές που θέλουν τη νεολαία απολίτικη ή από την άλλη βολεμένη και γενιά του καναπέ αποδείχθηκε κυρίως μέσα στον Δεκέμβρη ότι όταν χτυπιούνται τα δικαιώματά μας θα μας βρίσκουν απέναντι και κόντρα. Και είναι το πρωτοπόρο κομμάτι της κοινωνίας, το φοιτητικό κίνημα που υπερασπίζεται τα κεκτημένα του μέσα από τις συλλογικές του διαδικασίες.
Τις ωραιότερες θάλασσες δεν τις έχουμε αρμενίσει ακόμη…
ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ για μια Αριστερή Παρέμβαση στο Οικονομικό
Ε.Α.Α.Κ.
Σχολιάστε
Δεν υπάρχουν σχόλια.
ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ 
Σχολιάστε